عدم امکان تامین پارکینگ

موارد عدم امکان تامین پارکینگ از نظر فنی و نحوه برخورد شهرداری:

چنانچه یکی از شرایط شش گانه ذیل مانع تامین پارکینگ به لحاظ فنی باشد، شهرداری می تواند به منظور احداث پارکینگ های عمومی، عوارض پارکینگ مورد نیاز را اخذ نماید:

1-    اگر ملک در بر گذرهای سریع السیر به عرض 45 متری و یا بیشتر قرار گرفته و به هیچ گذر ماشین روی دیگری دسترسی نداشته باشد.

2-    اگر ملک در فاصله یکصد متری تقاطع خیابانهای 20 متری و بالاتر قرار گرفته باشد.

3-    اگر ملک در گذری قرار گرفته باشد که حتی پس از رعایت اصلاحی، عرض گذر کمتر از 6 متر شود.

4-    اگر ملک در بر گذری قرار گرفته باشد که به علت شیب بسیار زیاد گذر امکان تامین پارکینگ نباشد.(مثل گذرهای پله ای)

5-    چنانچه درختان کهنسال، قطور و یا ارزشمندی که شهرداری اجازه قطع آنها را نمی دهد، در مسیر تامین پارکینگ قرار گرفته باشند(چه در گذر و چه داخل ملک).

6-    وضع و شکل زمین طوری باشد که قابلیت تامین پارکینگ را در هیچ طبقه ای اعم از پیلوت و یا زیرزمین نداشته باشد(مثل زمین هایی که بر آنها کمتر از 3 متر باشد)  

در مواردی که تأمین پارکینگ از نظر فنی ممکن نیست، شهرداری‌ها معمولاً دستورالعمل‌هایی را برای حل این مشکلات ارائه می‌دهند. در ادامه موارد عدم امکان تأمین پارکینگ و نحوه برخورد شهرداری توضیح داده شده است:

موارد عدم امکان تأمین پارکینگ از نظر فنی

1. محدودیت‌های ابعادی زمین:
• زمین‌های کوچک با عرض کم که امکان ایجاد رمپ یا فضای پارکینگ استاندارد را ندارند.
2. شیب زیاد زمین:
• زمین‌هایی با شیب زیاد که ساخت رمپ یا سطح صاف برای پارکینگ غیرممکن یا هزینه‌بر است.
3. موانع ساختاری:
• وجود تاسیسات شهری یا سازه‌های موجود که اجازه تغییرات برای تأمین پارکینگ را نمی‌دهد.
4. مشکلات معابر:
• زمین‌هایی که به دلیل کم‌عرض بودن معبر یا محدودیت‌های ترافیکی امکان دسترسی به پارکینگ ندارند.
5. حریم تأسیسات زیربنایی:
• زمین‌هایی که در حریم تأسیسات زیربنایی مانند لوله‌های گاز، کابل‌های برق یا خطوط فاضلاب قرار دارند.

نحوه برخورد شهرداری در این موارد

1. اخذ عوارض حذف پارکینگ:
• اگر تأمین پارکینگ به‌هیچ‌وجه امکان‌پذیر نباشد، مالک باید مبلغی به عنوان عوارض حذف پارکینگ به شهرداری پرداخت کند. این عوارض معمولاً در پروژه‌های با کاربری تجاری و اداری رایج‌تر است.
2. ارائه جایگزین (پارکینگ تجمیعی):
• شهرداری ممکن است مالک را ملزم به استفاده از پارکینگ‌های تجمیعی یا عمومی در نزدیکی پروژه کند.
3. کاهش تعداد واحدها یا تغییر کاربری:
• در برخی موارد، شهرداری ممکن است تعداد واحدهای پروژه را کاهش داده یا کاربری ملک را به گونه‌ای تغییر دهد که نیاز به پارکینگ کاهش یابد.
4. اختصاص فضاهای عمومی یا خیابانی:
• در موارد خاص، شهرداری ممکن است اجازه دهد که پارکینگ در فضاهای عمومی یا خیابان‌ها تأمین شود.
5. صدور مجوز خاص:
• در مواردی که شرایط خاص فنی وجود دارد، شهرداری با بررسی‌های کارشناسی و تأیید کمیسیون‌های تخصصی، مجوز خاص برای حذف یا کاهش پارکینگ صادر می‌کند.

در تهران، به دلیل تراکم بالای جمعیت و ساخت‌وساز، تأمین پارکینگ یکی از چالش‌های اصلی در پروژه‌های ساختمانی است. قوانین و برخورد شهرداری در این زمینه ممکن است بسته به مناطق مختلف تهران متفاوت باشد. در ادامه به بررسی این موضوع در مناطق مختلف تهران پرداخته شده است:

ضوابط عمومی تأمین پارکینگ در تهران

شهرداری تهران در بررسی امکان تأمین پارکینگ، به موارد زیر توجه می‌کند:

1. عرض معبر دسترسی:
• حداقل عرض معبر برای تأمین پارکینگ، 6 متر است. اگر معبر کمتر از این مقدار باشد، تأمین پارکینگ به‌سختی امکان‌پذیر است.
2. شیب زمین:
• در مناطقی با شیب زیاد (مانند منطقه 1 و 5)، طراحی و تأمین پارکینگ معمولاً با هزینه بالاتر و پیچیدگی بیشتر انجام می‌شود.
3. حداقل ابعاد پارکینگ:
• ابعاد استاندارد هر فضای پارکینگ در ساختمان‌های مسکونی 2.5×5 متر است و باید فضای کافی برای رمپ و مانور خودرو نیز وجود داشته باشد.
4. تعداد پارکینگ:
• برای هر واحد مسکونی حداقل یک فضای پارکینگ الزامی است. در برخی پروژه‌های تجاری و اداری ممکن است نسبت به متراژ زیربنا تعداد بیشتری پارکینگ نیاز باشد.

جزئیات منطقه‌ای در تهران

1 . مناطق شمالی(1، 2، 3، 5)

• ویژگی‌ها:
  این مناطق به دلیل بافت کوهپایه‌ای و شیب زمین، تأمین پارکینگ فنی چالش‌برانگیز است.
• راهکارها:
• استفاده از پارکینگ‌های مکانیزه.
• اخذ مجوز کاهش تعداد واحدها برای کاهش نیاز به پارکینگ.
• پرداخت عوارض سنگین برای حذف پارکینگ در برخی پروژه‌ها.

2 . مناطق مرکزی(6، 7، 10، 11، 12)

• ویژگی‌ها:
  این مناطق بافت متراکم و قدیمی دارند و بسیاری از معابر باریک‌اند. تأمین پارکینگ به دلیل کمبود زمین دشوار است.
• راهکارها:
• تأمین پارکینگ در طبقات زیرزمین (معمولاً بیش از 2 طبقه).
• استفاده از پارکینگ‌های عمومی تجمیعی.
• تغییر کاربری ملک یا پرداخت عوارض حذف پارکینگ.

3 . مناطق جنوبی (16، 17، 18، 19، 2)

• ویژگی‌ها:
  این مناطق معمولاً بافت پراکنده‌تر و زمین‌های وسیع‌تری دارند. مشکل عمده، کمبود توان مالی برای تأمین پارکینگ مکانیزه یا چندطبقه است.
• راهکارها:
• تأمین پارکینگ در سطح زمین.
• طراحی رمپ‌های ساده به دلیل شیب کم زمین.

4 . مناطق شرقی و غربی( 4، 8، 13، 21، 22)

• ویژگی‌ها:
  این مناطق جدیدتر و با خیابان‌های عریض‌تر طراحی شده‌اند، اما افزایش تراکم ساختمانی مشکل تأمین پارکینگ را ایجاد کرده است.
• راهکارها:
• الزام به تأمین پارکینگ بر اساس ضوابط.
• ایجاد پارکینگ‌های مجتمع در پروژه‌های مسکونی و تجاری بزرگ.

ضوابط خاص پارکینگ در مناطق پرتراکم (مرکز و شمال تهران)

• در این مناطق، معمولاً برای پروژه‌های تجاری و اداری، شهرداری به دلیل کمبود فضا مجوز استفاده از پارکینگ‌های مکانیزه را می‌دهد.
• در برخی موارد، مالکان می‌توانند با پرداخت عوارض حذف پارکینگ، مجوز ساخت بدون پارکینگ دریافت کنند.

نحوه برخورد شهرداری تهران در حذف یا کاهش پارکینگ

1. پرداخت عوارض حذف پارکینگ:
• مبلغ این عوارض به منطقه و ارزش ملک بستگی دارد. در مناطق شمالی و مرکزی تهران، عوارض بسیار بالاست.
2. کمیسیون‌های تخصصی:
• در موارد خاص، شهرداری پرونده را به کمیسیون‌های تخصصی ارجاع می‌دهد تا درباره امکان کاهش یا حذف پارکینگ تصمیم‌گیری شود.
3. الزام به تأمین پارکینگ عمومی:
• در برخی مناطق پرتراکم، مالک موظف به ساخت یا خرید حق استفاده از پارکینگ عمومی نزدیک پروژه می‌شود.