به گزارش مهندسان شهر:
سرمایه گذاری مسکن شهری در دو دهه پیش از انقلاب از رشد مستمری برخوردار بود و در سالهای ۱۳۵۵ تا ۱۳۵۷ به اوج خود رسید. این سرمایه گذاری در سالهای ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۸ کاهش یافت و حدود یک-سوم زیر سطح میانگین بلندمدت ۵۰ ساله بود. سرمایه گذاری مسکن شهری در سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۵ رشد داشت و در سال ۱۳۸۶ صعود بالایی را تجربه کرد و به ۴۰ درصد بالای سطح میانگین بلندمدت رسید. این سرمایه گذاری در سالهای ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۳ به ۶۰ درصد بالای سطح میانگین بلندمدت صعود کرد و در سالهای ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۱ به اوج تاریخی خود رسید. از سال ۱۳۹۴ به بعد سرمایه گذاری مسکن شهری روند نزولی در پیش گرفت، اما به زیر سطح میانگین بلندمدت نرسید.
بحران مسکن نبود یا کمبود سرمایه گذاری نیست و ناشی از معضلاتی مانند (۱) تمرکز سرمایه گذاری در مسکن لوکس، (۲) سرمایه گذاری ناکافی و نادرست در مسکن ارزان و متوسط، (۳) تبدیل مسکن به کالای سرمایه ای و تشدید فعالیتهای سوداگرانه و سفته بازانه، (۴) فعالیت مخرب بانکها و موسسات مالی خصوصی در بخش مسکن و (۵) عملکرد ضعیف و بد دولت می باشد.
نظرات شما